Hoy Kupido!
Bakit inasinta mo ang abang puso ko?
Tinananong mo muna ba ako?
Kung ako’y handa nang humarap muli
sa panibagong kalbaryo?
A-tres noon ng Pebrero
Mil Nueve Sientos Nubenta y Kuatro.
Hoy Kupido!
Bakit idinamay mo pa
Ang malang muwang na dalaga
Para maibsan lang yaring aking pagdurusa?
Naulit ko ba sa iyong ang aking puso’y nakaluksa pa?
Natakot tuloy akong baka ang magandang dilag
Sa piling ko’y malungkot lang at umiyak.
Hoy Kupido!
Dumating ang maraming panahon
Na naging saksi ka ng aming pag-big
At hindi mo hinayaang mawaglit
Ang mga palasong ibinaon sa aming dibdib
Sa pagpagaspas ng iyong mga pakpak
Ang siyang nagsilbing hangin na naghatid
Ng mga impit na bulong ng aming sumpaan
OO… ang walang hanggang pagmamahalan!
Hoy Kupido!
Dapat bang ako sa iyo’y magpasalamat,
Sapagkat ang pinili mong maging aking kabiyak
Ay ang diwatang marikit at marilag
O dili kaya’y kay Bathalang
Nakakaalam ng lahat?
Hoy Kupido!
Ano man ang hiwaga mo
Alam kong isa kang instrumento
Nang Dakilang Amang sa ami’y ibinigay
Upang pusong salat sa pag-ibig
Sa amin ay may gumabay.
Hoy Kupido!
Bagama’t malawak na karagatan
Ang sa amin ay hadlang
Upang init ng pag-ibig ay aming maiparamdam
Ngayong araw ng mga PUSO
Hiling kong muli sa iyo
Panain mong muli yaring aking dibdib
At hayaang sa dulo ng tudla
Ng iyong mga palaso
Ay mabahiran ng aking dugo
Hugutin mo ito at ihatid
At ibaon sa kanyang dibdib
Upang init ng DUGO ng aking pag-ibig
Ay kanyang maramdaman at mabatid.
Happy Feb-Ibig sa lahat!
