meron akong tropa na trenta na at may curfew parin ng mga magulang niya, pag daw lalabas siya ng bahay para gumimik sa isang club eh sinasabihan siya "baka matyempuhan ka ng mga lasinggero don mapagtripan ka" then biglang nagpinting tenga ang sabi ko sa kanya sabihin mo sa erpat at ermat mo, mas gugustuhin mo pang mamatay masaksak masagasaan kesa hawakan ka nila sa leeg na ganyan, walang masamang maging concerned ka sa anak mo pero pag sa ganung edad eh ganun mo parin tratuhin ang tao hindi na concern yon kundi ginagawa mo na tangang inutil ang anak mo non, paano matututo ng survival ang isang tao kung lagi mo syang didiktahan kung ano ang gagawin pagtanda niya, paano niya madedevelop yung decision making skills nya? naaawa ako sa tropa kong to kaya pag kasama namin para siyang batang walang muwang sa buhay,kakausapin mo parang walang buhay walang experience. ang hirap eh pag naman sumalungat ka sa mga magulang eh nagrerebelde ang dating mo diba? eh ganun talaga ang buhay, eh paano pag namatay yungm ga putanginang mga magulang niya at siya nalang natira,paano siya mabbuhay ng mag isa nya?